ഒരുപാട് കാഴ്ചയില്‍ പെട്ട ചിത്രം ആയതുകൊണ്ടാണ് ഈ ചിത്രത്തിന്റെ ചരിത്രം അന്വേഷിച്ച് ഇന്റര്‍നെറ്റിലേക്ക് ഒന്ന് ഊളിയിട്ടത്.അതിശയമെന്ന് പറയട്ടെ അത്യന്തം കൌതുകകരമായ കാര്യങ്ങളാണ് വായിക്കാന്‍ കഴിഞ്ഞത്.ബ്രാഗോലിന്‍ (Bruno Amadio, popularly known as Bragolin) എന്ന ചിത്രകാരനാണത്രെ "Crying Child " എന്ന് അറിയപ്പെടുന്ന ഈ ചിത്രം വരച്ചത്.ഒരു അനാഥാലയത്തിലെ കുട്ടിയായിരുന്നു അത്.പിന്നീട് അനാഥാലയത്തിന് തീപിടിക്കുകയും ആ ബാലന്‍ അതുനുള്ളില്‍ പെട്ട് വെന്ത് മരിക്കുകയും ചെയ്തു.കാലങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം ഈ ചിത്രം കയ്യിലുള്ള പലരുടെയും വീടുകള്‍ അഗ്നിക്കിരയായി.പക്ഷെ അമ്പരപ്പിക്കുന്ന കാര്യം എല്ലാ വീടുകളിലും ശവശരീരങ്ങള്‍ അടക്കം മിക്ക വസ്തുക്കളും ചാമ്പലായപ്പൊഴും ഈ ചിത്രം ഒരു തരത്തിലുള്ള കേടുപാടുകളുമില്ലാതെ ഭിത്തിയില്‍ തൂങ്ങുന്നുണ്ടായിരുന്നു.ഇതിനെക്കുറിച്ച് അന്വേഷിച്ചവര്‍ക്ക് വ്യക്തമായ ഉത്തരം ലഭിക്കാത്തത് കൊണ്ടാവണം അതൊക്കെ ഈ കരയുന്ന കുട്ടിയുടെ ശാപമായി അറിയപ്പെട്ടത്.

     പക്ഷെ ഒന്നുറപ്പാണ്.ഈ ചിത്രം നോക്കി നിന്നാല്‍ ആ കുഞ്ഞിന്റെ കണ്ണുകള്‍ നിങ്ങളുടെ മനസ്സിനെ വേട്ടയാടുക തന്നെ ചെയ്യും.ആ ചിത്രം 90 ഡിഗ്രീ ചരിച്ച് പിടിച്ച് സൂക്ഷിച്ചു നോക്കൂ. അതില്‍ നിങ്ങള്‍ക്കൊരു പിശാചിന്റെ മുഖം കാണാന്‍ കഴിയുന്നില്ലെ.

          (പിന്നീട് Steve Punt എന്ന ബ്രിട്ടീഷ് എഴുത്തുകാരന്‍ ഈ “ശാപ“ത്തെ കുറിച്ച് അന്വേഷണം നടത്തി അതിന്റെ യഥാര്‍ത്ഥ കാരണം കണ്ടെത്തിയെന്നു പറയുന്നു.കത്തിയെരിഞ്ഞ വീടുകളില്‍ നിന്നും ഒരു കേടുപാടുമില്ലാതെ ഈ ചിത്രം കണ്ടെടുത്തതിനാല്‍ ആണല്ലോ ഇങ്ങനെ ഒരു വിശ്വാസം പടര്‍ന്നു പിടിച്ചത്.എന്നാല്‍ ആ ചിത്രത്തിന്റെ പ്രിന്റുകളില്‍ അഗ്നിയെ പ്രതിരോധിക്കുന്ന വാര്‍നിഷ് ഉപയോഗിച്ചിരുന്നുവെന്നും അത് കൊണ്ട് ചിത്രത്തിനു മുന്‍പെ അത് ചുമരില്‍ തൂക്കിയിട്ടിരുന്ന ചരടിനു തീ പിടിക്കുന്നതിനാല്‍ അഗ്നിബാധ സംഭവിക്കുമ്പോള്‍ ചുവരില്‍ നിന്ന് ചിത്രം നിലത്തു വീഴുമെന്നുമുള്ള നിഗമനത്തില്‍ അദ്ദേഹമെത്തി.താഴെ വീണ ചിത്രം സ്വാഭാവികമായും അതിന്റെ മുഖം താഴെ വരുന്ന രീതിയില്‍ നിലത്തു വീണു കിടക്കുന്നതിനാല്‍ അതിന് ഒരു സ്ക്രാച്ച് പോലും വീഴാതെ ചിത്രം തീപിടിച്ച വീടിനുള്ളില്‍ നിന്ന് കണ്ടെടുക്കാന്‍ കഴിയുന്നു.)

           ഒരാള്‍ എഴുതുന്നതിനോട് അയാള്‍ എത്രമാത്രം സത്യ സന്ധനായിരിക്കണം.കലയും ജീവിതവും വേറെ വേറെ ആണെന്ന് നിങ്ങള്‍ പറയുമെങ്കില്‍ എഴുത്തുകാരന്റെ സാമൂഹ്യ പ്രതിബദ്ധത ഇവിടെ ചര്‍ച്ചാ വിഷയമായേക്കാം.പക്ഷെ ഒരാളുടെ എഴുത്തും അയാളുടെ ചിന്തയും അഭേദ്യമായി ബന്ധപ്പെട്ടിരിക്കുമ്പോഴും എഴുത്തിനു നേരെ വിപരീതമായി പ്രവര്‍ത്തിച്ച് നമ്മളുടെ ചിന്തകളെ ഒരു തരത്തില്‍ അല്ലെങ്കില്‍ മറ്റൊരു തരത്തില്‍ വിഡ്ഢികളാക്കിയ ഒരുപിടി പ്രതിഭകളെ നമുക്ക് കണ്ടെത്താനാവും.അഴിമതി കേസില്‍ കുറ്റാരോപിതനായിരുന്ന ഫ്രാന്‍സിസ് ബേക്കണ്‍ സത്യത്തെ കുറിച്ചും നീതിയെ കുറിച്ചുമൊക്കെ എഴുതിയ പ്രതിഭാധനനായ സാഹിത്യകാരന്‍ ആയിരുന്നു.കിഴവനും കടലും എന്ന വിഖ്യാത നോവല്‍ എഴുതിയ ഹെമിങ്വേനായകനായ സാന്റിയാഗോയുടെ നിശ്ചയ ദാര്‍ഢ്യം കാണിക്കാതെ മരണത്തിനു മുന്നില്‍ സ്വയം കീഴടങ്ങിയത് ആസ്വാദകരെ കുറച്ചൊന്നുമല്ല അമ്പരപ്പിച്ചു കാണുക.എന്തിനു വാക്കുകളില്‍ അത്ഭുതം സൃഷ്ടിച്ച് യാഥാര്‍ഥ്യ ജീവിതത്തിലെ മൂല്യങ്ങളെ പിന്‍ കാല്‍ കൊണ്ട് ചവിട്ടിയെറിയുന്നവരെ ഒന്നു സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിയാല്‍ നമുക്കു ചുറ്റും തന്നെ ഏറെ കാണാനാകും. കനിമൊഴിയെ പോലെ കവൈത്രികളും ഉണ്ട് ഇക്കാര്യത്തില്‍ നമുക്ക് ചുറ്റുമുള്ള സമകാലിക ഉദാഹരണങ്ങളില്‍ എന്നത് കൌതുകകരം എന്നതിനെക്കാള്‍ ദുഖകരമായ മറ്റൊരു വസ്തുത.

           പക്ഷെ ഇതിനെക്കാളൊക്കെ ഏറെ എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയത് ഡെയില്‍ കാര്‍നേജി എന്ന അമേരിക്കന്‍ എഴുത്തുകാരന്റെ ജീവിതമാണ്.ഒരു പക്ഷെ വ്യക്തിത്വ വികസനത്തെ കുറിച്ചും ജീവിത വിജയത്തെ കുറിച്ചു മൊക്കെ എഴുതി ഇത്ര അധികം ജനങ്ങളില്‍ സ്വാധീനം ചെലുത്തിയവര്‍ കുറവായിരിക്കും." How to Stop Worrying and Start Living" എന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ പുസ്തകം വായിച്ചാല്‍ മാത്രം മരണത്തിനൊരുങ്ങിയിറങ്ങിയവര്‍ പോലും ജീവിതത്തിലേക്ക് തിരിച്ചുവരുമത്രെ.

        പക്ഷെ എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തിയ വാര്‍ത്ത ഇതായിരുന്നു “ ഡെയില്‍ കാര്‍നേജി ആത്മഹത്യ ചെയ്യുകയായിരുന്നു”

       വിശ്വസിക്കാന്‍ കഴിയാത്തതു കൊണ്ടാണ് ഗൂഗിളിലും വിക്കീപീഡിയയിലും ഒക്കെ അദ്ദേഹത്തെ മരണത്തെ കുറിച്ച് അറിയുക എന്ന ഉദ്ദേശത്തില്‍ തിരഞ്ഞു നോക്കിയത്.വിക്കിപീഡിയയില്‍ പറയുന്നത് ഇങ്ങനെ.

"Carnegie died at his home in Forest Hills, New York.[9] He was buried in the Belton, Cass County, Missouri, cemetery. The official biography from Dale Carnegie & Associates, Inc. states that he died of Hodgkin's disease, complicated with uremia, on November 1, 1955.[10]he committed suicide, which may have come from confusion with the author Irving Tressler. (discuss)"

       ആത്മഹത്യ ആയാലും ദയാവധം ആയാലും ഹോഡ്കിന്‍സ് ഡിസീസ് കൊണ്ടുള്ള സ്വാഭാവിക മരണം ആയാലും ജീവിക്കാന്‍ പഠിപ്പിച്ച കാര്‍നേജീ ആത്മഹത്യ ചെയ്യുകയായിരുന്നു എന്നത് വളരെയധികം പ്രചാരം നേടിയ ഒരു കാര്യം ആയിരുന്നു.ഇതില്‍ എത്രത്തോളം വസ്തുത ഉണ്ട് എന്നത് ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടേണ്ടതാണെങ്കിലും...!!!!

ഒരിക്കലും വിശ്വസിക്കരുതെന്ന് ആവര്‍ത്തിച്ചപ്പോഴാണ് നീ എന്നെ വിശ്വസിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയത്. വെറുക്കൂ എന്നു പറഞ്ഞപ്പോള്‍ സ്നേഹിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.മറക്കാന്‍ പറഞ്ഞപ്പോഴായിരുന്നു നീ എന്നെ വീണ്ടും വീണ്ടും ഓര്‍ത്തെടുത്തത്.. നഷ്ടപ്രണയത്തെ കുറിച്ച് കണ്ണു നിറച്ചപ്പോള്‍ ഒടുവില്‍ നീ എന്നെ പ്രണയിക്കാനും തുടങ്ങി.അനുസരണക്കേടുകള്‍ മാത്രം കാണിക്കുന്ന പെണ്‍കുട്ടീ,നിന്നെ പരിചയപ്പെട്ടതു മുതലായിരിക്കണം എന്റെ കണ്ണും മനസ്സും എന്തിന് കവിതകള്‍ പോലും എന്നോട് അനുസരണക്കേട് കാണിക്കാന്‍ തുടങ്ങിയത്.

  
                    പ്രഥമശുശ്രൂഷയെ കുറിച്ചുള്ള ഒരു ക്ലാസ്സ് അറ്റന്‍ഡ് ചെയ്തിരുന്നു ഈയിടെ.ക്ലാസ്സ് എടുത്തുകൊണ്ടിരിക്കെ മെഡിക്കല്‍ കോളേജിലെ അസിസ്റ്റന്റ് പ്രഫസര്‍ ആയ ഫാകല്‍ടി പറഞ്ഞു :“വെള്ളത്തില്‍ വീണ ഒരാളെ രക്ഷപ്പെടുത്താന്‍ നീന്തിച്ചെല്ലുമ്പോള്‍ ഒരിക്കലും അയാളുടെ കയ്യില്‍ പിടിക്കരുത്.ആത്മരക്ഷാര്‍ഥം അയാള്‍ നിങ്ങളെ മുറുകെ പിടിക്കും.രണ്ടു പേരും വെള്ളത്തിനടിയിലാകുകയാകും ചെയ്യുക.ആ അവസ്ഥയില്‍ ഒരിക്കലും നിങ്ങളുടെ രക്ഷയെ കുറിച്ച് ചിന്തിക്കാന്‍ മുങ്ങുന്ന ആള്‍ക്ക് കഴിയുകയില്ല.അച്ഛനും മകനും ആണെങ്കില്‍ പോലും”


                       ഞാന്‍ ചിന്തിച്ചു.മുങ്ങിമരിക്കുന്നവന്‍ ശ്വാസം മുട്ടി പിടയ്ക്കുമ്പോള്‍ ഒരു കുമ്പിള്‍ പ്രാണവായുവിനെ കുറിച്ച് എങ്ങനെ സ്വാര്‍ഥനാവാതാരിക്കാനാണ്.പക്ഷെ പിന്നീട് ഡോക്റ്റര്‍ പറഞ്ഞത് എന്നെ അതിശയിപ്പിച്ചു :“ഇക്കാര്യത്തില്‍ പലപ്പൊഴും ഞാന്‍ ഒരു എക്സപ്ഷന്‍ കണ്ടിട്ടുള്ളത് അമ്മയും മകനും അല്ലെങ്കില്‍ അമ്മയും മകളും ആകുമ്പോഴാണ്.അമ്മ തന്റെ കുഞ്ഞിന്റെ രക്ഷ നോക്കി കൈ      മുറുകെ പിടിക്കാതെ കുഞ്ഞിനെ വിട്ട് ആഴങ്ങളില്‍ മരണത്തിനു കീഴടങ്ങിയത് കേള്‍ക്കാറുണ്ട്”.എനിക്കു ഡോക്റ്റര്‍ പറഞ്ഞത് മുഴുവന്‍ വിശ്വസിക്കാനാവുന്നില്ല.എങ്കിലും ഏത് അബോധാവസ്ഥയിലും തന്റെ കുഞ്ഞിനെ പറ്റി ചിന്തിക്കാന്‍ കഴിയുന്ന അമ്മ വായിച്ചാലും വായിച്ചാലും തീരാത്ത പുസ്തകമായി പിന്നെയും പിന്നെയും അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്നു.

“ഒരു മുഖം മാത്രമുള്ള ഞാനും നൂറു-
മുഖപടങ്ങള്‍ തന്‍ ജന്മിയാം നീയുമായ്
അകലമേറെയുണ്ടാവശ്യമില്ലെനി-
ക്കഴകുതുന്നിയ നിന്‍പൊള്ള വാക്കുകള്‍
വഴി നമുക്ക് രണ്ടോര്‍ക്കുക ജീവിത -
വ്യഥകള്‍ നീയുമായ് പങ്കുവെക്കില്ലിനി
കപട സ്നേഹിതാ നിന്‍ നാട്യ വൈഭവം
കവിത ചൊല്ലി തിരസ്കരിക്കുന്നു ഞാന്‍“

(കുരീപ്പുഴ -- ഖേദപൂര്‍വ്വം)

ഒരു സ്ത്രീ സ്വാമി വിവേകാനന്ദനോട് പറഞ്ഞു : “സ്വാമീ,താങ്കള്‍ ഞങ്ങളെ ഹിപ്നോട്ടൈസ് ചെയ്യുകയാണ്.” സ്വാമി പറഞ്ഞു :“നിങ്ങള്‍ ഹിപ്നോട്ടൈസ് ചെയ്യപ്പെട്ടവരാണ് ഞാന്‍ ഡീഹിപ്നോട്ടൈസ് ചെയ്യുകയാണ് നിങ്ങളെ”